Choroby przyzębia przebiegające z silnym bólem i gorączką wymagają pilnej interwencji lekarskiej. Jednym z takich schorzeń jest ropień zęba, do którego powstania zwykle prowadzi nieleczona i zaawansowana próchnica. Infekcji nie należy lekceważyć, ponieważ na skutek rozprzestrzenienia się stanu zapalnego może dojść do uszkodzenia zewnętrznej warstwy kości. Jak leczyć ropień zęba i czym płukać dziąsła z ropą? Kiedy wystarczające jest leczenie kanałowe? Poniżej zgromadziliśmy najważniejsze informacje na temat tej niebezpiecznej przypadłości. Przeczytajcie!
Czym jest i skąd się bierze ropień zęba?
Infekcje zębopochodne stanowią częstą przyczynę wizyt pacjentów w gabinecie stomatologicznym. Jedną z nich jest ropień zęba, który w wielu przypadkach stanowi rezultat zaniedbań w higienie jamy ustnej. Stan zapalny tkanek usytuowanych wokół wierzchołka korzenia zębowego powoduje dyskomfort oraz silny ból, który pojawia się zwłaszcza podczas nagryzania twardych pokarmów. Niekiedy występuje też obrzęk i zaczerwienienie dziąsła.
Najczęstszą przyczyną powstawania zmian wypełnionych treścią ropną są bakterie. Chorobotwórcze mikroorganizmy przedostają się do miazgi, w której namnażają się i produkują liczne toksyny. Patogeny najczęściej trafiają do zęba:
- przez mikropęknięcia w szkliwie,
- z powodu nieleczonej i zaawansowanej próchnicy,
- na skutek niewłaściwie przeprowadzonych zabiegów stomatologicznych.
Ponadto ropień zęba może zostać wywołany przez uraz termiczny, chemiczny lub mechaniczny. W każdym przypadku wymaga natychmiastowego leczenia, gdyż tego rodzaju infekcje mają tendencję do rozprzestrzeniania się i zajmowania kolejnych struktur w obrębie szyi i głowy.
Jakie objawy mogą świadczyć o rozwijającym się stanie zapalnym?
Podstawowym symptomem mogącym wskazywać na zapalenie tkanek znajdujących się wokół zęba jest silny ból o pulsującym, tętniącym charakterze. Zwykle pojawia się samoistnie i nasila się podczas leżenia, gryzienia oraz przy zetknięciu z niską lub wysoką temperaturą. Dolegliwości bólowe mogą stać się dotkliwsze kiedy treść ropna przedostanie się przez wyrostek zębodołowy. Częstym objawem towarzyszącym tej patologii jest też zaczerwienienie i bolesne obrzmienie dziąsła. W badaniach laboratoryjnych obserwuje się zwiększenie liczby leukocytów oraz podwyższenie poziomu białka CRP.
Jakie wyróżnia się rodzaje ropnia?
Zasadniczo w praktyce stomatologicznej wyróżnia się ropnie występujące w jamie ustnej oraz na powierzchni dziąseł. Pod względem fazy zapalenia zmiany te można podzielić na okołowierzchołkowe, podokostnowe oraz podśluzówkowe. Poniżej pokrótce scharakteryzowaliśmy każdą z nich.
Ropień okołowierzchołkowy
Początkowa faza ropnia zęba charakteryzuje się procesem zapalnym toczącym się w tkankach kostnych otaczających otwór wierzchołkowy wokół korzenia zębowego. Na tym etapie na ogół pojawia się uczucie bolesnego rozpierania oraz ból promieniujący do szczęki i ucha.
Ropień podokostnowy
Nieleczona infekcja zwykle powoduje, że bakterie odpowiedzialne za stan zapalny zaczynają się namnażać. Po przedostaniu się patogenów do zewnętrznej warstwy kości silny ból może objąć już wszystkie zęby. Niektórzy pacjenci uskarżają się też na podwyższoną temperaturę ciała, dreszcze oraz bolesny, twardy obrzęk w obrębie dziąsła.
Ropień podśluzówkowy
Ostatnią fazą choroby jest ropień podśluzówkowy, który objawia się nagromadzeniem treści ropnej pod błoną śluzową. Niekiedy wydostaje się ona do jamy ustnej, co daje się odczuć w postaci nieprzyjemnego zapachu i posmaku w ustach. Ból wtedy może ulec zmniejszeniu, ale w obrębie zęba wciąż toczy się stan zapalny, którego nie należy lekceważyć.
Jak przebiega leczenie ropnia zęba?
Sposób leczenia zależy przede wszystkim od stopnia rozwinięcia infekcji. Przy zaawansowanych zmianach wykonuje się skany zębów, które ułatwiają lekarzowi zaplanowanie terapii. By usunąć stan zapalny miazgi, najczęściej wdrażane jest leczenie kanałowe. W skrajnej sytuacji konieczne może okazać się usunięcie zęba. Domowe sposoby mogą jedynie złagodzić nieprzyjemne dolegliwości, ale nie usuną ich przyczyny. Dlatego ropnie należy zawsze leczyć w gabinecie stomatologicznym.
Autor: lekarz specjalista chirurg szczękowo twarzowy Anna Mydlak
